Como xa avanzamos nunha entrada anterior, do 16 ao 21 de febreiro Laura Ferro, profe de Francés, e Rosalía Regueiro, de Historia, estiveron na Borgoña francesa no marco do programa Erasmus+. Desta volta, o profesorado da comarca de Ferrolterra que acudiu organizouse arredor de dúas temáticas: TIC´s (Numériques, como din por aló) e Inclusión. Neste segundo grupo foi onde se integraron as dúas profes do noso cole.
A
primeira xornada da nosa andaina francesa transcorreu no reitorado onde
fomos recibidos polos organizadores. Especial agradecemento a Sabine De
Meester, que se encargou de acompañarnos a todos os coles, darnos mil
indicacións, explicarnos as rutas dos tranvías...
Así, comezamos polo principio: presentáronnos o sistema educativo francés e Carolina, a nosa representante do CFR de Ferrol, presentoulles o sistema español e galego.
Así, comezamos polo principio: presentáronnos o sistema educativo francés e Carolina, a nosa representante do CFR de Ferrol, presentoulles o sistema español e galego.
O resto dos días visitamos distintos tipos de centros (polas etapas educativas, polo tipo de alumnado, pola xestión...) Este foi, sen dúbida o aspecto máis interesante da viaxe posto que as participantes traballamos nas tres etapas (educación infantil, primaria e secundaria) pareceunos moi acertado poder coñecer, tamén aló, as tres realidades.
O sistema francés, pese a estar máis centrado có noso no modelo do déficit (deberiamos falar máis ben de intergración que de inclusión?) conta con figuras inexistentes no noso sistema. Por exemplo, o "enseignement référent", unha persoa que coordina e supervisa ao longo de toda a vida escolar do alumno ou alumna que o precise, todas as intervencións médicas, sociais, educativas, etc... Ou o "acompañante" (dentro do PIAL), persoa que acompaña e axuda ao alumnado que o precisa (algo parecido á figura do noso coidador/a, pero que remata facendo tarefas pedagóxicas e que só conta cun curso de formación de 60- 80 horas).
Tamén teñen as aulas ULIS (veredes que en Francia gustan das siglas) que é unha sorte de aula de educación especial integrada nun centro ordinario á que acode o alumnado con necesidades e que só se une ao alumnado ordinario en momentos puntuais da xornada como o lecer, o xantar...
Outro dos centros que visitamos foi a EREA de Beaune, localidade moi próxima a Dijon. Este tipo de centros non chegan ao cento en toda Francia e son Centros Rexionais de Ensinanza Adaptada. Explicábannos que alí viven, estudan e conviven rapaces e rapace que non están coas súas familias por diversas situacións. Ao remataren saen con un título que lembra ao de FP Básica. Teñen un currículo cun importante peso da formación práctica, tamén en empresas da volta, que está organizada arredor de diversos itinerarios (albanelería, soldadura, viticultura, xardiñeiría e paisaxismo e agricultura). Este é un dos seus talleres, concretamente o de pintura e mosaico.
Ata nos dou tempo de cear nunha cea de gala na localidade de Auxerre. Alí coñecemos o Lycée Vauban, un centro de formación profesional onde nos atenderon estupendamente os alumnos e alumnas de hostelaría. Sopa de peixe, lenguado, pato e unha sobremesa deliciosa a base de doces e, por suposto, fromage.
A última xornada visitamos unha aula con pequenos e pequenas de Trastorno de Espectro Autista dentro da École Maternnelle (educación infantil) de Quétigny, que ten como particularidade a Nao, un pequeno robot que interactúa cos peques nalgunhas das súas rutinas.
O sistema francés, pese a estar máis centrado có noso no modelo do déficit (deberiamos falar máis ben de intergración que de inclusión?) conta con figuras inexistentes no noso sistema. Por exemplo, o "enseignement référent", unha persoa que coordina e supervisa ao longo de toda a vida escolar do alumno ou alumna que o precise, todas as intervencións médicas, sociais, educativas, etc... Ou o "acompañante" (dentro do PIAL), persoa que acompaña e axuda ao alumnado que o precisa (algo parecido á figura do noso coidador/a, pero que remata facendo tarefas pedagóxicas e que só conta cun curso de formación de 60- 80 horas).
Tamén teñen as aulas ULIS (veredes que en Francia gustan das siglas) que é unha sorte de aula de educación especial integrada nun centro ordinario á que acode o alumnado con necesidades e que só se une ao alumnado ordinario en momentos puntuais da xornada como o lecer, o xantar... Outro dos centros que visitamos foi a EREA de Beaune, localidade moi próxima a Dijon. Este tipo de centros non chegan ao cento en toda Francia e son Centros Rexionais de Ensinanza Adaptada. Explicábannos que alí viven, estudan e conviven rapaces e rapace que non están coas súas familias por diversas situacións. Ao remataren saen con un título que lembra ao de FP Básica. Teñen un currículo cun importante peso da formación práctica, tamén en empresas da volta, que está organizada arredor de diversos itinerarios (albanelería, soldadura, viticultura, xardiñeiría e paisaxismo e agricultura). Este é un dos seus talleres, concretamente o de pintura e mosaico.
Ata nos dou tempo de cear nunha cea de gala na localidade de Auxerre. Alí coñecemos o Lycée Vauban, un centro de formación profesional onde nos atenderon estupendamente os alumnos e alumnas de hostelaría. Sopa de peixe, lenguado, pato e unha sobremesa deliciosa a base de doces e, por suposto, fromage.
A última xornada visitamos unha aula con pequenos e pequenas de Trastorno de Espectro Autista dentro da École Maternnelle (educación infantil) de Quétigny, que ten como particularidade a Nao, un pequeno robot que interactúa cos peques nalgunhas das súas rutinas.
O balance xeral da experiencia é moi positivo. Coñecemos outros centros e outros xeitos de traballar en Francia, máis tamén nos puxo en contacto a compañeiras da contorna, establecendo lazos e abrindo portas a futuras colaboracións. O ritmo foi moi intenso, pero tamén nos quedou algo de tempo para pasear Dijon, coñecer a súa cultura, gastronomía... En resumo: experiencia 100% recomendable.
Neste enlace podedes botar un ollo ao blogue de Isa, unha da compañeiras participantes.
Neste enlace podedes botar un ollo ao blogue de Isa, unha da compañeiras participantes.
